Relaxatietherapeute Christine Van Os

Als je in conflict raakt met anderen gebeurt dat vaak ongewild. Een woord, een vraag, soms gewoon je eigen manier om een verschil in visie aan te geven. Erover praten wordt dikwijls als raad gegeven, dat doe je, en dan krijg je op jouw goedbedoelde initiatief een enorme reactie terug. Mensen voelen zich aangevallen en gaan er dan ook van uit dat dat je bedoeling was. Zo wordt het evenwicht in relaties (tussen buren, collega's, broers en zussen) verstoord en van het ene agressieve standpunt komt het andere.

Onze primaire stressreactie gaat over de veelheid van prikkels, indrukken, impulsen of hoe je het ook wil noemen. Het autonome zenuwstelsel kan je zien als een back stage systeem dat, terwijl jij een aantal intentionele gedragingen vertoont, wilsacten uitvoert zeg maar, ervoor zorgt dat het hele organisme aangepast is aan wat jij wil doen. Dat betekent dat, als je wil lopen om de bus te halen, jij met al  je aandacht met die bus bezig kan zijn, en of je geld bij hebt, of een kaart, en of je op tijd zal zijn, enz... ondertussen worden je lichaamsfuncties (ademhaling-hartritme-bloeddruk-spierspanning) zodanig aangepast dat je je inspanning feilloos kan uitvoeren. Dat hebben we allemaal wel al ervaren.

Maar wat gebeurt er als je rustig in de zetel zit, nadat je een drukke werkdag achter de rug hebt, de kinderen eindelijk in bed liggen, en je hart zowaar in je keel bonkt. Er is helemaal geen bus te halen, toch ?

Net zoals elke emotie is verdriet een actieve factor die het lichaam onder spanning zet. De prikkel komt vanuit het limbisch systeem en zorgt ervoor dat de autonome kernen overgaan tot (en dat kan zeer plots) algemene activatie. Het werkt als een vloedgolf.

Maar naast de fysiologische component blijft het een emotie, die we beleven. En het is het hanteren van die beleving, de zingeving ervan die ons weer tot rust kan brengen.

Een plaats om te wonen, te leven, om gelukkig te zijn, te huilen, je werk te doen, tot jezelf te komen, weg te kruipen, je rommel weg te duwen....   Plaats, alles heeft zijn plaats, zo komen dingen en mensen pas goed tot hun recht. Als ze hun eigen plaats innemen.

Wij hebben geleerd om te vechten, te strijden en te presteren. De eerste plaats is zeer gegeerd. Daar gaat het nu net niet om in het leven, om die eerste plaats. Al geloven wij dat wel, is het niet openlijk, dan wel stiekem. Systemisch gezien, vraagt alles en iedereen zijn plaats. Kunnen we die geven en innemen, dan komt het wel goed met dat systeem. Wat plaats betreft toch al.

Het familiebedrijf was gegroeid uit het atelier van Jos, zijn geliefde werkplaats waar hij zijn creaties vorm gaf. Toen zoon Seppe erbij kwam, was dat voor Jos een hartverwarmende beweging die hem waardering en vooral betekenis gaf aan alles wat hij opgebouwd had. Seppe te zien werken aan dezelfde machines, met hetzelfde materiaal, zij aan zij, vader en zoon, dat deed hem deugd. Al kon hij zich ook ergeren.