Een plaats om te wonen, te leven, om gelukkig te zijn, te huilen, je werk te doen, tot jezelf te komen, weg te kruipen, je rommel weg te duwen.... Plaats, alles heeft zijn plaats, zo komen dingen en mensen pas goed tot hun recht. Als ze hun eigen plaats innemen.
Wij hebben geleerd om te vechten, te strijden en te presteren. De eerste plaats is zeer gegeerd. Daar gaat het nu net niet om in het leven, om die eerste plaats. Al geloven wij dat wel, is het niet openlijk, dan wel stiekem. Systemisch gezien, vraagt alles en iedereen zijn plaats. Kunnen we die geven en innemen, dan komt het wel goed met dat systeem. Wat plaats betreft toch al.
Het familiebedrijf was gegroeid uit het atelier van Jos, zijn geliefde werkplaats waar hij zijn creaties vorm gaf. Toen zoon Seppe erbij kwam, was dat voor Jos een hartverwarmende beweging die hem waardering en vooral betekenis gaf aan alles wat hij opgebouwd had. Seppe te zien werken aan dezelfde machines, met hetzelfde materiaal, zij aan zij, vader en zoon, dat deed hem deugd. Al kon hij zich ook ergeren.
Vooral als Seppe zijn gerief niet op de juiste plaats legde. De laatste maanden verergerde het alleen maar. Jos stond meer op ontploffen, dan dat hij nog zwol van trots om zijn zoon bezig te zien. Het ging hem erom dat Seppe niet zorgvuldig werkte. Dat hij slordig was. Hij sprak Seppe erop aan. Dat hielp niet. Vooral omdat Seppe zich persoonlijk aangevallen voelde. Hoe kon zijn pa nu zeggen dat hij niet zorgvuldig was ? Al het werk dat hij afleverde was tot in de puntjes verzorgd. Hij deed het bijna beter dan Jos, hoorde hij van de klanten.
Toen Seppe spanningsklachten kreeg , hoofdpijn vooral, en slecht zien, kwam hij in begeleiding. Hij leerde tot ontspanning te komen. Geleidelijk aan waren er minder klachten. De spanning in het atelier kwam daarna aan bod. Het ging niet enkel over de plaats van het alaam, maar vooral over de plaats van vader en zoon. Kon Seppe een eigen plaats innemen, stond hij op de tweede plaats, was de plaats bespreekbaar ? Ze zagen en voelden hoe bepalend het was om hun eigen plaats te hebben, en dat die in het atelier verder ging of anders bepaald werd, dan in het gezin. Met andere woorden, dat ze op het werk de plaats van collega's innamen. Of waren ze werkgever en werknemer ? Dat was nooit uitgesproken. Zo bleven ze op het werk vader (sturend, trots) en zoon (eigenzinnig, vernieuwend) en bleek het probleem van het niet opgeruimde gereedschap opgelost, toen ze allebei hun eigen professionele plaats konden innemen, en de daaraan gekoppelde verantwoordelijkheid.
