Net zoals elke emotie is verdriet een actieve factor die het lichaam onder spanning zet. De prikkel komt vanuit het limbisch systeem en zorgt ervoor dat de autonome kernen overgaan tot (en dat kan zeer plots) algemene activatie. Het werkt als een vloedgolf.
Maar naast de fysiologische component blijft het een emotie, die we beleven. En het is het hanteren van die beleving, de zingeving ervan die ons weer tot rust kan brengen.
Verlies is een noodzakelijk iets in ons leven. Al bij de geboorte verliezen we de veilige omgeving en komen we in een werkelijkheid terecht waar we ons moeten aanpassen. Daarna gebeurt het in ons leven meerdere keren dat we bewust, maar ook heel dikwijls onbewust, verliezen. Kiezen is verliezen, het is waar. Heel ons leven lang kiezen we, waarbij onze voorkeur voor één situatie, de andere in het ongewisse laat. We kiezen voor een bepaalde studierichting, voor een partner, een job, een plek om te wonen. Door te kiezen zoeken we onze weg door het leven.
Maar we lijden niet alleen verlies door eigen keuzes. Het leven zit vol afwisseling, licht en donker, kou en warm, groot en klein, stilstand en groei, leven en dood. We zijn als levende wezens onderworpen aan deze wetmatigheden. Ze kiezen voor ons, duwen ons in situaties waarin we weinig keuze hebben, waarin we verliezen. En waarin we verdriet hebben.
