Onze primaire stressreactie gaat over de veelheid van prikkels, indrukken, impulsen of hoe je het ook wil noemen. Het autonome zenuwstelsel kan je zien als een back stage systeem dat, terwijl jij een aantal intentionele gedragingen vertoont, wilsacten uitvoert zeg maar, ervoor zorgt dat het hele organisme aangepast is aan wat jij wil doen. Dat betekent dat, als je wil lopen om de bus te halen, jij met al je aandacht met die bus bezig kan zijn, en of je geld bij hebt, of een kaart, en of je op tijd zal zijn, enz... ondertussen worden je lichaamsfuncties (ademhaling-hartritme-bloeddruk-spierspanning) zodanig aangepast dat je je inspanning feilloos kan uitvoeren. Dat hebben we allemaal wel al ervaren.
Maar wat gebeurt er als je rustig in de zetel zit, nadat je een drukke werkdag achter de rug hebt, de kinderen eindelijk in bed liggen, en je hart zowaar in je keel bonkt. Er is helemaal geen bus te halen, toch ?
's Avonds in de zetel heb je eigenlijk mogelijk nog een hoger prikkelniveau dan overdag als je gefocused bent. Je denkt aan hoe de dag was. Waarom je collega er niet was. Wat niet kon afgehandeld worden. Waarom je partner zo zwijgzaam is, en of de keuken niet eens eindelijk zou moeten geschilderd worden. Om maar niet te spreken van impulsen die te maken hebben met een ernstig gezondheidsprobleem, een relatiebreuk, het verlies van een kind... Geen wonder dat je hart zo tekeer gaat. Drukte is drukte zegt je back stage systeem, en het reageert met actie. Net alsof je de bus moet halen.
