Zomaar opeens, en soms zelfs op een ogenblik dat je dacht helemaal rustig te zijn, overvalt het je. Zweten, hartkloppingen, benauwd gevoel, dat alles alarmeert je. Daar ga je over nadenken. Wat kan je doen? Weg uit deze ruimte, dokter bellen, stilzitten en hopen dat het overgaat of liefst nog alles tegelijk. Wat als het je hart is, dan is haast geboden....
De meeste mensen die dit meemaken, komen gelukkig wèl eerst bij de huisarts of op spoed terecht. Daar kan worden vastgesteld of er sprake is van een aandoening en kan de juiste zorg gegeven worden.
Maar wat als je de boodschap krijgt dat het "niets" is. Of toch iets, dat redelijk onschuldig is, en waar je kalmeermiddelen voor kan nemen als je het nog eens hebt.
Van die medicatie ben je nog niet zo zeker, immers het probleem begon in een rustige toestand, dus dat kan het eigenlijk niet zijn. Zo begint het gepieker, en de angst om de angst. Je raakt gevangen in een vicieuze cirkel, ter voorkoming, vermijding of genezing van.... Soms heb je het dagen niet, andere keren heb je het veel, je hebt het 's nachts, of op school, of bij de kapper. Het begint een eigen leven te leiden, waar je weinig of geen controle over hebt. Het kan je op den duur overal en altijd overvallen. Het wordt HET.
HET is een paniekaanval.
Je krijgt algauw de indruk dat je het niet zo ernstig zou moeten nemen, hoewel de hele toestand je toch flink gealarmeerd heeft. Het ergste is dat je het niet meer kwijtraakt. Het overvalt je op onbestemde ogenblikken, vanuit het niets. Veelal wordt je aangeraden om gewoon kalmer te zijn. Je de zaken niet zo erg aan te trekken, en dan gaat het wel weer over. Je raakt ervan overtuigd dat deze angstaanval eerder iets is wat je zelf doet, of erger nog : je beeldt het je in. Maar als je het zelf doet, hoè doe je dat dan, en vooral : hoe draai je dat terug? Zit het dan allemaal in je hoofd?...
Ja, dat is wel zo. Het gealarmeerde gevoel in je lijf wordt echt gestuurd door je hersenen. Je autonoom systeem, dat deel van je zenuwstelsel dat buiten je wil om alle lichaamsfuncties vlotjes aanpast aan de omstandigheden (als je wil rennen gaat je hart snel, als je in de zetel zit gaat je hart trager), dat systeem dus, gaat om één of andere reden in het rood.
Terwijl je in de zetel zit, dat kan best, of in de filmzaal, of bij een etentje. Het overvalt je.
Waarom dat nu precies op dat ogenblik, in die situatie bij jou gebeurt : dat kan je moeilijk zomaar algemeen vaststellen. Wat zeker is, is dat het autonoom zenuwstelsel je systeem op alarm zet, en dat het wel zo makkelijk zou zijn als je leerde hoe je dat alarm weer afgezet krijgt.
Dat doe je met relaxatietechnieken.
Als je die onder de knie hebt, kan je je organisme tot kalmte brengen, waar en wanneer je maar wil. Waarschijnlijk vind je terugkijkend de uitlokkende factort voor dat alarm in die (schijnbare) rusttoestand wèl.
In elk geval hoef je je niet meer achtervolgd te voelen door de angst om de angst : de gedachte dat HET je elk moment kan overvallen.
Wat er ook gebeurt : je kan jezelf op elk moment tot rust en kalmte brengen : vriendelijk en geduldig, maar zelfzeker en beslist.
